Publicatie: 8 oktober 2019
Waar je ook komt tegenwoordig, de energietransitie is onderwerp van gesprek. Gelukkig maar, want dat het anders moet staat voor ons bij Alphaplan zo vast als een huis. We lezen veel en luisteren veel en de kant die het nu opgaat met de aarde gaat ons aan het hart. We merken alleen wel dat er in die gesprekken over de energietransitie ook veel onwaarheden voorbijkomen. Dat is jammer, want we staan voor grote veranderingen en dan is het super belangrijk dat mensen goed zijn geïnformeerd. Daarom startten we deze blog-reeks met ‘Waar of niet waar?’-blogs over de energietransitie. Dit is blog 2: ‘2050 is nog ver weg, we hebben de tijd!’ Waar of niet waar?
Eerst maar even dat jaartal 2050, dat komt uit de Energieagenda. Het kabinet publiceerde de Energieagenda in december 2016, waarna de overheid aan de slag ging met de uitwerking. Het doel is om in 2050 80-95% minder CO2 uit te stoten. Dat betekent dat we qua CO2-uitstoot terug moeten naar het niveau van 1990.
Dat klinkt ambitieus en dat is het ook. Maar het is nodig.
Temperatuurstijging beperken
Toen het Klimaatakkoord van Parijs in 2015 werd ondertekend, ging men uit van de doelstelling om de opwarming van de aarde te beperken tot maximaal 2 graden (1,5 graden zou betekenen dat in 2020 al geen CO2 mag worden uitgestoten en dat vond men niet realistisch). Met de maatregelen die Nederland in de Energieagenda noemt, kunnen we de temperatuurstijging beperken tot 3 graden.
Tipping points
Steeds meer studies laten echter zien dat 3 graden dramatische gevolgen heeft en dat 1,5 graad een beter scenario is. Een temperatuurstijging van 2 graden heeft mogelijk al desastreuze gevolgen voor de aarde. En het probleem is: hoe langer we wachten, hoe meer CO2 we de atmosfeer in pompen. En wat eenmaal in de atmosfeer zit, gaat er niet meer uit. En hoe meer CO2 er in de lucht zit, hoe sneller de processen gaan. Men spreekt hierbij van ‘tipping points’: scenario’s van hoe de natuur zich gaat gedragen bij nog meer opwarming (al in 2009 maakte het tv-programma EenVandaag hier een reportage over).
Nu te weinig doen kan niet
Dat we nog tijd hebben klopt dus totaal niet. We lopen juist vreselijk achter! Jelmer Mommers (journalist van De Correspondent) schreef het boek ‘Hoe gaan we dit uitleggen’. We raden u aan het te lezen. Het legt glashelder uit hoezeer we op dit moment al in de problemen zitten.
Argumenten als ‘We moeten op nieuwe technologieën wachten’ en ‘Over een paar jaar is het goedkoper’ mogen wat ons betreft ook niet worden gebruikt om maatregelen uit te stellen. Ook al is het over een paar jaar goedkoper en ook al kunnen we over een paar jaar meer met nieuwe technologieën, dat betekent niet dat we het ons nu kunnen veroorloven om niks te doen.
Het biedt ook kansen
Nu écht actie ondernemen kan ons bovendien veel brengen. Want de klimaatverandering is misschien een bedreiging, de energietransitie is een kans. In landen die hier al veel verder mee zijn, is een hele economie ontstaan rondom natuurlijke energiebronnen. In Denemarken heeft de markt van windenergie ongelooflijk veel nieuwe banen opgeleverd. De vermeden klimaatschade is een van de grootste baten van een groene transformatie. Zo lazen we ook dat met elke ton CO2 die we niet uitstoten, we de wereldeconomie van de toekomst naar schatting 400 dollar aan kosten besparen (bron: Katharine Ricke e.a., ‘Country-level social cost of carbon’, Nature 2018).
Tempo ligt te laag
Kortom: alles wat we nu niet doen moeten we later oplossen. Die CO2 gaat niet weg, die blijft. En we produceren nog steeds meer dan de natuur aankan. ‘2050 is nog ver weg, we hebben de tijd voor de energietransitie’ is niet waar. Het tegenovergestelde zelfs, het tempo ligt veel te laag. Eens of oneens?
Lees hier blog 1 in deze reeks: Waar of niet waar? ‘We doen het als Nederland al heel goed in de energietransitie’
